SUBIEKTYWNIE - TORUŃSKIE SPACERY FOTOGRAFICZNE

Dwa wątki w jednym poście: TORUŃSKIE SPACERY FOTOGRAFICZNE i święto Bydgoskiego Przedmieścia. W takiej kolejności. Najpierw refleksje związane z fotogramami TSF pokazanymi w Książnicy (filia nr 12, ul. Fałata 35) podczas święta BP. Osobiste. Jutro o święcie w bibliotecznym wykonaniu.

TORUŃSKIE SPACERY FOTOGRAFICZNE to znacznie więcej niż grupa pasjonatów. TSF są niezwykłe z kilku powodów: społecznych, artystycznych, dokumentalnych. W mojej ocenie w takiej właśnie kolejności. Ogromnym atutem grupy jest potencjał jej Członków (artystyczny, kreatywny) i ich WZAJEMNE RELACJE – wzajemnie inspirujące (sama to czuję to, choć jestem tylko sympatykiem), chęć robienia czegoś WSPÓLNIE. A do tego wokół miasta / miejsca, które kochają. Podobnie, jak ja. Sam fakt, że SĄ, jest dla mnie ważny. Panie Zbyszku, GRATULUJĘ raz jeszcze idei i jej (dynamicznej) realizacji.

Ich prace mają wiele walorów – artystycznych, estetycznych, dokumentalnych. Mają też ogromny potencjał, jeśli chodzi o promocję Torunia z artystyczna klasą, m.in. ze względu na emocjonalne, subiektywne podejście do tematu. Póki co, NIEWYKORZYSTANY.

W pracach członków TSF widzę nie tylko świetne obrazy i moje miasto. Widzę też siebie – przez osobiste skojarzenia, które konstruują dzieło sztuki w osobistym odbiorze. Poza tym z mojej profesji (historyk sztuki) wynika „nawyk” odnajdowania kolejnych poziomów znaczeń. Mam też osobniczą łatwość czytania miedzy wierszami i intuicję co do intencji (co czasem utrudnia życie...).

To mój osobisty odbiór. Nie przypisuję Autorom takich intencji. To na tym właśnie polega twórczość i odbiór dzieła sztuki.

[Zbyszek Filipiak]

Przerwana ciągłość i destrukcja, jak w życiu. Trzeba znaleźć inną drogę, obejście, most, łącznik – coś, co pozwoli wrócić do normalności. Co pozwoli załatać czarna dziurę straty i destrukcji. Pewne jest tylko to, że nie zawsze się udaje, bo już nie to, że TRZEBA. Dziś wiem, że jest życie po depresji. Chyba.

[Jacek Bloch]

Jest tu moc i delikatność, elementy trwałe jak opoka (mur) i kruche, przemijające (rośliny). I coś, co spina te dwa światy (kotwy). Estetycznie kompozycja kojarzy mi się z klimatem obrazów Joana Miró.

[Paweł Modliński]

Dwoistość: stare – nowe, białe – czarne, przed – po. I najważniejsze – ostra granica, rozdział, odseparowanie. Jak w zatomizowanym świecie wokół. Tylko granice są tak ostro czytelne. Reguły już niekoniecznie.

[Katarzyna Rubiszewska]

Kapitalnie uchwycone światło tworzy nieziemski nastrój na bardzo ziemsko-prozaicznym podwórku. Transcendencja zeszła na ziemię... Dwa światy w tym błysku światła tworzą jedność – nierealną przecież.

[Katarzyna Rubiszewska]

Moje ulubione. Życie przegląda się w historii. I dominuje nad nią (pies NAD medalionem z historycznej dekoracji kamienicy). Akcja i trwanie, moment i wieki.

[Grzegorz Kazuro]

Znany miś sprzed gmachu d. Dyrekcji Lasów Państwowych z (często uwiecznianego) PRZEDMIOTU stał się PODMIOTEM. Zagląda do obiektywu, ożył. Niemal mruga okiem. (Oczko to już prosta droga do misia barejowego...).

POZDROWIENIA DLA WSZYSTKICH CZŁONKÓW TSF!