ŻOŁNIERSKIE OGNISKO GARNIZONOWE, UL. WOLA ZAMKOWA 14 (MIEJSCA I LUDZIE)

We wrześniu 1923 roku zapadła decyzja dotycząca powołania w Toruniu placówki ważnej dla żołnierzy i ich rodzin – Domu Żołnierza, z teatrem, kinem, salą dla występów publicznych, czytelnią, biblioteką, kuchnią i bufetem.

Zanim gmach wybudowano, Żołnierskie Ognisko Garnizonowe znalazło siedzibę w wielkiej sali Parku Wiktorii przy ul. Grudziądzkiej 1/7.

W 1925 roku, po likwidacji Ogniska, założono Koło Podoficerów Zawodowych Garnizonu Toruń, a rok później przybyły do Torunia gen. Leon Berbecki polecił zorganizowanie teatru żołnierskiego. Do zespołu należeli oficerowie, podoficerowie i ich rodziny, a wspomagały go fachowe siły z miejscowego Teatru. W 1927 roku sztuki w wykonaniu żołnierzy reżyserowali artyści z Teatru – Władysław Uliński i Eugeniusz Dobrowolski. Teatr żołnierski miał znaczenie nie tylko artystyczne, ale przede wszystkim społeczne.
W 2. połowie lat 20. XX w. czynne było kino Żołnierskie Dowództwa Okręgu Korpusu VIII (DOK VIII).

Dom Żołnierza w budowie (rozbudowa i adaptacja budynku magazynowego).
„Dom Żołnierza w Toruniu.
Na uroczystość otwarcia w dniu 19 marca 1933 roku”,
Toruń 1933, s. 6.

Wreszcie gen. Berbecki oddał do użytku teatru wojskowego piętrowy magazyn przy ul. Warszawskiej 9/11, co dało początek właściwemu Domowi Żołnierza. A w Domu Żołnierza ulokowano nowoczesne kino Mars.

 

Anons ze Słowa Pomorskiego, 5.03.1932,
wciąż z informacją o zbieraniu pieniędzy na Dom Żołnierza.

(Z mojej najnowszej książki

„TORUŃSKIE TEATRY ŚWIETLNE, CZYLI KINA, WYTWÓRCZOŚĆ FILMOWA

I MIEJSCOWE GWIAZDY 1896-1939.

O kulturze czasu wolnego dawnych torunian”)